ah şu eski nesil

Eveeet, ben bugün hastaneye kaldırıldım. Ama değinmek istediğim konu bu değil tabi, önemli olan şey hastanın başında neler konuşulduğu.
Hastaneye gitmeden önce babaannem eve geldi sağolsun canım arkadaşlarım da beni direkt hastaneye yetiştirdiler gören doğum yapıyorum sanırdı öyle bir sancım vardı yani, neyse daha apartmanın kapısında başladı: "cık cık cık, bak terli terli klimanın karşısında oturdun böyle oldu. Ah yavrum ben sana demedim mi? Bir de temizlik yaptın, ahh ahh şu üniversitede de gençler beslenmeyi hiç bilmiyorlar..."
Neyse efendim acilde yatıyorum, hemşire kolumu mahvetmiş serumlu halde uyumaya çalışıyorum, başımda canım ayşegül teyzem (komşumuz olur kendisi dünya tatlısı) ve babaannem saçlarımı okşuyorlar bir yandan da muhabbet ediyorlar. Ee hani nerde dinlenme? Ben hala ağrıdan ölüyorum bir yandan da "Ühühühüh annemler Roma'da tatil yapsınlar beni burda tek bıraksınlar ben de hasta olayım zaten!" şeklinde söyleniyorum deli gibi acıdan ağlarken.
1 saat sonra yeni uykuya dalmaya başlamışken babaannem: "Hülya teyzenin çok selamı var, bilmem nerde ev almışlar" Şimdi ne alaka? Ne zaman konuştun onunla ben yatarken mi? Yok, meğer 1 hafta önce konuşmuş.
Deli gibi kramplar girerken babaannem: "Gözde ablan da bu yatakta yatmıştı geçen sene migrenden dolayı."
Ben: "Hmm şansa bak, evet... Ne ilginç."
Anlayacağınız eve gelip tek başıma kalana kadar hastanede bana rahat yoktu, neredeyse mp3üm yanımda olsa onu takacaktım rahatlamak için, hiç olmadı bir Keane dinlerdim...

Zor yavrum eski nesilden birileri ile hastaneye gitmek, evet! Yeni anladım ne var bunda?!