17 Aralık 2011 Cumartesi

En büyük korkum...

Kaç gündür Grey's Anatomy izleyip bunalıma giriyorum ve bunu bilerek yapıyorum sanki. Her bölümün sonunda hıçkıra hıçkıra ağlıyorum, o kadar ağlıyorum ki çenem ve kulaklarım acıyor. Ama bugün neden bu kadar ağladığımı, neden bu kadar etkilenip üzüldüğümü farkettim: Kaybetmek korkusu fena yer etmiş bende. Ne yaparsam yapayım gitmiyor bir türlü. O kadar kayıp yaşadım şimdiye kadar hayatımda ama hala alışamadım yokluklarına, hala aklıma geldikçe gidenler hüngür hüngür ağlıyorum. Çok normal halbuki zamanın dolunca gitmek. Ama neden bırakamıyoruz o zaman? Neden canımız bu kadar acıyor? Neden alışamıyoruz?

O kadar zor geliyor ki bu yazıyı yazmak şu anda bana. Her geç çalan telefonda kalbim deli gibi atmaya başlıyor, her seferinde korkarak elim gidiyor tuşa. En büyük olaysa bu kadar uzaktayken olur da sevdiğim insanlara bir şey olursa ben naparım korkusu. Onları o kadar zaman görmeden, onlara dokunamadan, sarılamadan, seni seviyorum demeden kaybetme fikri beni deli gibi korkutuyor. Çok korkuyorum, korkumun geçmesini sağlayacak bir şey bulamadığım için daha da panik oluyorum.

Gidenleri çok özlüyorum... Keşke dediğim o kadar şey var ki. Ama ne yaparsak yapalım keşke demeyecek gibi yaşayamıyoruz malesef. KEŞKE yaşayabilsek pişman olmadan, düşünmeden hiçbir şeyi...

Özlüyorum, korkuyorum ve ağlıyorum...

Hiç yorum yok:

Yorum Gönder